Capitulo 34

*Francesca*

- Mamo...- zapytałam wchodząc razem z Diego do kuchni.- Może ci w czymś pomóc?
- Nie dzieciaki siadajcie.- uśmiechnęła się.- Już tylko zaniosę to na stół. - Podniosła z lady kurczaka i poszła w stronę drzwi.
Westchnęłam tylko, bo jak tylko mogłam chciałam opóźnić tą całą kolację...
Niestety wyszło jak wyszło i już po chwili, cała nasza czwórka siedziała przy stole.
W momencie kiedy tata odchrząknął, gdyby nie to, że właśnie siedzę, bym się przewróciła, bo nogi mi się zatrzasnęły.
- Jak pewnie wiecie...- spojrzał się na mnie i na chłopaka.- Celem tej kolacji jest lepsze poznanie twojego chłopaka.- zwrócił się do mnie, na co ja tylko przytaknęłam i posłałam tacie jednoznaczne spojrzenie, mówiące "BEZ GŁUPAWYCH PYTAŃ!"- A więc....- zaczął patrząc na Hiszpana.- Zajmujesz się muzyką, masz zespół i ukończyłeś STUDIO, tak?- Ja się pytam, po co ON PYTA skoro WIE!?
- Tak.- odpowiedział Diego.- Nasz zespół założyliśmy jeszcze za czasów szkoły, a pod koniec ostatniej klasy, nawiązaliśmy współpracę z Y-UMIX.
- Yhym...- odparł tata. - Nie trudno pogodzić ci zespół, sławę i... życie prywatne?- spojrzał na mnie, a ja walnęłam się z otwartej dłoni w czoło.
Spojrzałam na Diego, który również swój wzrok przeniósł w moją stronę. Widziałam jak chce mu się śmiać z mojej miny, ale dzielnie to ukrywa.
- Czasem nie jest łatwo, ale staram się oddzielić życie prywatne od zawodowego.- Odpowiedział na pytanie ojca.
- A nad czym teraz pracujecie? Płyta, koncerty?
- Znaczy... Koncertów mamy trochę zaplanowanych, ale na razie skupiamy się przede wszystkim na próbach, a nasza płyta wyszła nie dawno, a teraz czekamy na premiery w poszczególnych krajach Europejskich.- Diego odpowiadał na wszystkie pytania luzem, co mnie na początku zdziwiło, no ale HELOW FRAN! Na tego typu pytania odpowiada CZĘSTO w wywiadach.
- Ok... A ty i Francesca? Poznaliście się na koncercie? W Resto?- zaczynam się bać... Tata wchodzi w temat naszego związku. Szkoda, że to nie wywiad i jakby ojciec zadał głupie pytanie Hiszpan nie może powiedzieć. " Wolałbym nie mówić szczegółowo o moim życiu prywatnym".
- Z Fran poznaliśmy się w parku. Wracała wtedy ze Studio, bo była po formularze, a ja z restauracji, bo byłem z chłopakami z zespołu... No i tak szliśmy, aż na siebie wpadliśmy i wszystkie kartki się Francesce rozsypały.
Nieświadomie szeroko się uśmiechnęłam na wspomnienie dnia, kiedy spotkałam mojego chłopaka w BA.
- To dość szybko. Byliśmy to wtedy...- zamyślił się.- Drugi dzień?- spojrzał na mamę, która pokiwała twierdząco.- A tak w ogóle.- popatrzył na nas.- W wiecie, że artykuły w gazetach i w internecie są zawalone waszymi wspólnymi zdjęciami? Nie przeszkadza wam to?
- Tato...- westchnęłam.- To tylko zdjęcia. Nie wiesz jak jest? Jak nie dostaną żadnego skandalu, odpuszczą, bo nie będą co chwile pisać o jednej parze.
- Fran ma rację. Szybko im się znudzi. Wrócą dopiero jak zwęszą coś nowego, co łatwo się sprzeda.- sprostował mój chłopak.
- Skoro tak uważasz... W końcu jesteś w tym bardziej obeznany niż ja.- uśmiechnął się.- A wasza różnica wieku?
- Tato...- jąknęłam z wyrzutem.
- Fran. Diego ma 19 lat, a ty masz 16.
- I co w związku z tym? Ja kocham Diego, on kocha mnie...
-Alfred...- zaczęła mama mojej dziewczyny.- Daj spokój.
- Dobrze...- westchnął.- Chcę ci powiedzieć tylko jedno... Dbaj o moją córkę i jej się skrzywdź.
- Może pan być spokojny. Francesca jest dla mnie najważniejsza i nie pozwolę jej zranić, a już na pewno ja nie mam takiego zamiaru.
- Niech będzie.
- A teraz jedzmy.- powiedziała pani Cauviglia a my zaczęliśmy jeść.
Tak właśnie zaczęła się dość długa cisza, bo każdy delektował się pysznościami.
- Yhyhym.- chyba komuś tu zaczęła ciążyć cisza, bo tata odchrząknął i zaczął wiercić się na fotelu. Wyglądał tak jakby chciał cos powiedzieć, ale się wstydził.- A co jeśli chodzi o...- powiedział lekko zaczerwieniony.
Od razu zaczaiłam o co chodzi i spojrzałam na niego morderczo, po czym przeniosłam spojrzenie na mamę i zamieniłam je z zabójczego na błagalne.
- Diego smakuje ci?- Włoszka od razu zrozumiała moją proźbę, bo zmieniła temat zadając to pytanie, mojemu chłopakowi.
- Jest pyszne.- przyznał szczerze.
- Cieszę się.- posłała mu przyjemny uśmiech, który on odwzajemnił.
Ojciec, nadal wyglądał na zdenerwowanego.
- Tato...- westchnęłam.-O co chodzi?
- Jakoś nie mogę się przyzwyczaić to tej sytuacji... Nawet przez myśl mi nie przeszło, że mogłabyś mieć chłopaka, a co dopiero starszego i sławnego.- zaśmiał się nerwowo próbując rozładować napięcie.
- Ale jestem już duża... - powiedziałam błagalnie.- Dla mnie ta sytuacja też jest nowa i w ogóle, ale musisz to zrozumieć. Nie martw się o wszystko... Nie jestem głupia.
- Wiem córeczko.- uśmiechnął się do mnie.- Wiem, że jesteście już prawie, albo w przypadku Diego już dorośli, ale... no zrozum to dla mnie nowa sytuacja, ale postaram się już nie wtrącać.
- Dziękuje.- wyszczerzyłam zęby.- Najedzony?- zwróciłam się do Hiszpana, na co on przytaknął.- Mogę zabrać Diego do siebie?- spojrzałam na rodziców.
- Tak.- odezwała się mama.
- Ale, że na noc?- spytał jej mąż.
- Nie tato.- westchnęłam, na co on się rozluźnił.- Mamo pomóc ci w czymś?
- Nie, nie. Poradzę sobie. Znaczy...- popatrzyła na mężczyznę.- Poradzimy.
- Dobra.- Lekko zachichotałam.- Idziemy?- wyciągnęłam dłoń do Diego.
- Na pewno nie pomóc tego sprzątać?- zapytał.
- Na pewno.- uśmiechnęła się kobieta.
- Może jednak?
- Właśnie mamo pomożemy ci.- Zaczęłam zbierać pierwsze talerze, a mój chłopak poszedł w moje ślady.
W końcu wszystko było już w zmywarce.
- Dziękuje dzieciaki.- uśmiechnęła się do nas.
- Nie ma za co.- powiedzieliśmy równo, po czym złapałam Diego za rękę i pociągnęłam przez salon i schody, prosto do mojej sypialni.
Jak już tak wpadliśmy, zamknęłam szybko drzwi i oparłam się o nie plecami.
Diego patrzył na mnie ze zdziwieniem i rozbawieniem.
- Wolałam zwiać zanim tata znów by coś powiedział.- wyjaśniłam siadając na łóżku.
- Ok.- zaśmiał się, siadając obok.
- To nie zabawne.- zgromiłam go wzrokiem.
- Trochę tak...
- Ani trochę.- zachichotałam.
- To czemu się śmiejesz?- przybliżył się do mnie, patrząc tym swoim spojrzeniem.
- Wcale się nie śmieje...
- Nie...- przybliżył się jeszcze bardziej.
W końcu się już nie powstrzymałam i wybuchłam śmiechem i aż położyłam się na łóżku.
- A jednak.- powiedział zadowolony z siebie, kładąc się na plecach obok mnie.
- Jesteś nie możliwy.- powiedziałam,
- Może trochę.- wzruszył ramionami.- Alei tak mnie kochasz.- przekręcił się tak, że łokćmi opierał się o materac, a ja leżałam między jego rękoma.
- Może trochę...- zaśmiałam się.
- Trochę.- podniósł brwi.
- Najbardziej na świecie.- uśmiechnęłam się, a on złączył nasze usta w pocałunku.
Nie trwał on długo, bo już po chwili usłyszałam pukanie do drzwi, więc oboje odskoczyliśmy od siebie i stanęliśmy jak na baczność.
- Proszę.- powiedziałam a w progu stanął tata.
JAK TO DOBRZE, ŻE ZAPUKAŁ!
- Co robicie?- spytał podejrzliwym tonem.
- My...?- spojrzałam na Diego.- Nic.
- To czemu tak późno powiedziałaś proszę?- dlaczego on jest taki spostrzegawczy?
- Tato...
- Dobra, dobra. Przyniosłem tylko ciasteczka, bo mama upiekła.- odłożył tacę na stół.
- Ippp moje ulubione.- pisnęłam.- Zasmakują ci. Zobaczysz.- uśmiechnęłam się do Hiszpana.
- Nie wątpię. - odwzajemnił go.-Dziękujemy.-- powiedział do taty, a ten wyszedł z pokoju.
- Czy zawsze ktoś nam musi przerywać?- posmutniałam, n co chłopak się zaśmiał.
- Teraz już chyba nikt nam nie przerwie.- przyciągnął mnie do siebie i złożył na ustach pocałunek.

*Maxi*

- Cześć Maxi.- przywitała mnie z uśmiechem od ucha do ucha Lena-młodsza siostra mojej ukochanej.
- Hej.- odwzajemniłem jej uśmiech.- Naty jest już gotowa?- zapytałem.
- Prawie.- zachichotała.- Robi jeszcze makijaż. proszę usiądź.- wskazała na kanapę.
- Dzięki.- wykonałem jej polecenie, rozsiadając się na miękkiej sofie.
- Idziecie do kina.- niby zapytała, ale ja i tak wiem, że stwierdziła.
- Nathalia ci powiedziała?- zaśmiałem się.
- Mówimy sobie wszystko.  wyszczerzyła zęby.- W końcu jesteśmy siostrami i jest między nami tylko dwa lata różnicy.
- No tak.- przyznałem jej rację.
- Ale odstawisz mi ją wieczorkiem do domu?- zapytała posyłając mi znaczący uśmiech, a ja chyba się zarumieniłem.
- Tak pewnie...- odparłem.- A właściwie jak ci się podoba w naszym STUDO? Jeszcze nie miałem okazji zapytać.- szybko i chyba skutecznie zmieniłem temat, bo Lena od razu się rozpromieniła.
- Jest cudownie. Jak przypomnę sobie nudne lekcje w normalnej szkole i porównam z tymi ze śpiewu, tańca, gry... - zamyśliła się.- Tak jest idealnie. Bardzo cieszy mnie to, że mnie przyjęli.
- Możesz być dumna. Dostają się najlepsi.- uśmiechnąłem się.
- Dzięki.
- Już jestem gotowa.- usłyszałem za sobą głos mojej dziewczyny, która właśnie schodziła ze schodów.
- Łoł. - wypaliłem jak tylko zobaczyłem swoją dziewczynę.- Wyglądasz pięknie.
- Dziękuje.- zarumieniła się, przegryzając dolną wargę.
- Tak.- powiedziała Lena wstając z kanapy.- Coś tak czuje, że nie odstawisz mi jej dziś na noc.
Obydwoje z Nat, parsknęliśmy śmiechem.
- Idziemy?- wyciągnąłem dłoń w stronę ukochanej.
- Idziemy.- uśmiechnęła się i złapała moją rękę.
- Na razie.- pomachałem 16-latce.
- Pa sis.- Naty zrobiła to samo.
- Bawcie się dobrze.- posłała nam uśmiech, a my wyszliśmy z domu.
Przez jakąś część drogi oboje milczeliśmy, ale w końcu postanowiłem się odezwać, bo moja dziewczyna wyglądała na zamyśloną.
- Nat...?
- Tak?- potrząsnęła głową, jakbym właśnie wybudził ją z drzemki.
- O czym tak rozmyślasz...?
- O Ludmile...- zmarszczyłem brwi.- Wiem, że jesteśmy na randce i to egoistyczne z mojej strony, że w tej chwili myślę o przyjaciółce, ale ostatnio dużo rzeczy się z nią dzieje, a nic mi nie mówi...
- Możesz trochę jaśniej?- zaśmiałem się, a ona się lekko uśmiechnęła.
- Lud chodzi cały czas zamyślona, z głową w chmurah... Wydaje mi się... Że się... zakochała?-Nie mogłem się powstrzymać. Musiałem wybuchnąć śmiechem.- Można wiedzieć co cię tak bawi?- Naty przystanęła i zrobiła obrażoną minę.
- Prze-prze-przepraszam.- ni mogłem przestać.
Opanowałem się po chwili, bo zauważyłem, że jest coraz bardziej podirytowana moim zachowaniem.- Po prostu... Serio? Lud i miłość? Nie mam nic do niej, ale... Nie... Nie ona.
- A przepraszam bardzo chcesz mi powiedzieć, że co?! Że ona nie ma prawa się zakochać?!
- Nie...- odpowiedziałem pospiesznie.- Ale Ludmiła nie wygląda na osobę o... głębszych uczuciach.
- PRZEGINASZ! - Nat wręcz się na mnie wydarła.- Każdy ma prawo się zakochać! Zresztą Lu nie jest zła! Jest z niej świetna dziewczyna! i JESTEM PEWNA, ZE SIĘ ZAKOCHAŁA!
- Dobra...- uspokoiłem ją ujmując jej dłonie.- Więc w kim się zakochała?- spytałem, nadal nie wierząc, że to prawda.
- W... Federico.
Teraz to już nie było bata, żeby mój niekontrolowany napad śmiechu, tak szybko opanować.
- Pasquerli...?- zapytałem, wręcz leżąc ze śmiechu.
- Tak...-westchnęła.
- Pasquerli...- zacząłem się śmiać jeszcze bardziej.- Oni się nienawidzą.
- Tak? Przypomnieć ci jak przyszli dziś razem pod RESTO trzymając się za ręce i jak Fede bardzo jej bronił żeby weszła tam z nami?- założyła ręce na biodra, a ja przestałem się chichrać...
- Yyyyyy...- zatkało mnie.- Faktycznie.
- No właśnie!
- W sumie Federico też dziwnie zachowuje się ostatnio...- pomyślałem o licznych wpadkach Włocha, podczas prób.- Myślisz, że oni? Że oni są w sobie... Zakochani?
- Jestem pewna.
- Łał.- tylko tyle zdołałem z siebie wydusić.
- I co robimy?
Zamyślony spojrzałem na zegar wiszący na wejściu do domu kultury.
- Powiem ci co musimy zrobić teraz. - złapałem ją za rękę i pociągnąłem za sobą.- Biec jeżeli chcemy zdążyć na film.

Na miejsce dotarliśmy dosłownie w ostatniej chwili. Jak weszliśmy d sali kinowej, na wielkim ekranie były już reklamy.
Usiedliśmy na miejscach i akurat seans się zaczął.

- Podobało ci się?- zapytałem dziewczyny, jak już wracaliśmy.
- Było super.- powiedziała podekscytowana. - Najlepszy film na jakim byłam.
- Cieszę się. Może pójdziemy na jakąś kolację?- zaproponowałem. W końcu nawet nie zjedliśmy popcornu, bo nie było casu go kupić.- zaśmiałem się a Naty razem ze mną.
- Bardzo chętnie.- posłała mi uśmiech.
- W takim razie chodźmy.
Poszliśmy do super restauracji, gdzie często zabieram moją ślicznotkę. Zjedliśmy pyszną kolację, a później odprowadziłem ją do domu.
- Dobranoc. - musnąłem jej usta.
- Dobranoc.- powiedziała, po czym weszła do środka, a ja wróciłem do siebie.

*Diego*

- Poczekasz na mnie chwilkę?- spytała moja dziewczyna wstając z łóżka, a ja zatrzymałem fil, który właśnie oglądamy i spojrzałem na nią.- Muszę do łazienki.- sprostowała.
- Pewnie.- uśmiechnąłem się, a ona wyszła z pokoju.
Zacząłem się rozglądać, aż w końcu moje spojrzenie zatrzymało się na "kąciku muzycznym" Francesci. Znajdował się tam Kaybord, gitara klasyczna i elektryczna... Jednak ja podszedłem do pierwszego instrumentu, bo to tam właśnie leżało pełno kartek z nutami i tekstami.
Wziąłem do ręki pierwszą z brzegu i zdążyłem przeczytać tylko "La Historia", kiedy drzwi się otworzyły i stanęła w nich Fran.
- Puść!- krzyknęła jakby była w panice, a kartka miała za raz wybuchnąć.- Podbiegła do mnie i wyrwała mi ją z ręki.- Jak dużo przeczytałeś.
- "La Historia"- zaśmiałem się, a jej najwyraźniej ulżyło.
- Komponujesz nową piosenkę?- zapytałem i tak znając odpowiedź.
- Dlaczego mi jej nie pokarzesz?- udałem obrażonego.
- Bo jeszcze nie jest dokończona... Poza tym... Jest o nas.- spuściła głowę w dół.
Podszedłem d niej i objąłem ją w tali.
- To sprawia, że tym bardziej mam ochotę ją zobaczyć.- uśmiechnąłem się.
- Wolałabym ją najpierw skończyć.- wspięła się na palcach i lekko musnęła moje usta, po czym odłożyła kartkę na miejsce.- Nie ruszaj.- pogroziła mi palcem i usiadła na łóżku. - Oglądamy dalej?
- Jak już ją skończysz pokaż ją w STUDIO. - zignorowałem pytanie.- Może będzie hitem koncertu.- puściłem jej oczko.
- STUDIO!- Wstała z przerażoną miną.
- Co?- zmarszczyłem brwi.
- Przecież ojciec mnie wypisał...- w jej oczach rozbłysły łzy.- Już nie jestem ich uczennicą...
- Ej...- podszedłem do niej, mocno ją tuląc. - To nie tak... Nie minęło dobrze kilka dni. Jestem pewien, że jak jutro pójdziemy z twoimi rodzicami do szkoły, przyjmą cię tam z powrotem. Przecież to nie jest normalna buda, gdzie jeden uczeń nie robi różnicy. Nauczyciele są wyrozumiali, a Pablo nawet wiedział o tym, że mamy zamiar przekonać twojego ojca i jestem pewien, że trzyma twoje miejsce.
- Tak myślisz?- odsunęła się o de mnie.
- Wiem to.- starłem z policzka ukochanej jedną łzę. Dobrze wiem ile ta szkoła dla niej znaczy.
- Kocham cię.- uśmiechnęła się do mnie.
- Ja ciebie też.- Zbliżyłem nasze twarze, a kiedy dzieliły je milimetry do pokoju wparował pan Cauviglia.
- Co tu się dzieje?!
- TATO!- Fran zgromiła go wzrokiem, a on się trochę uspokoił.- Chciałeś coś?
- Tak. powiedzieć, że jst późno i...
- Tato!- Fran ponowiła gest.
-  No co? Diego ma zamiar tu nocować?
- Może...- Włoszka zaczęła się droczyć z ojcem.
- OOOOO Nie ma mowy młoda damo.
- Ale...
- Francesca...- przerwałem jej.- Twój tata ma rację. Rob się późno, a ja mam z rana próbę. Będę Leciał. Pamiętaj żeby pogadać z rodzicami o jutrze.
- Ok...- westchnęła.- Odprowadzę cię do drzwi.
Zeszliśmy razem na dół.
- Dobranoc.- powiedziałem do rodziców Włoszki. - Jeszcze raz dziękuje za kolację.- Dodałem.- Pa piękna.- uśmiechnąłem się i pocałowałem zarumienimy policzek swojej dziewczyny.
- Do jutra kochanie.- powiedziała.

Kiedy dotarłem do domu, zastałem siedzących na kanapie rodziców.
- Gdzieś ty był tak długo?- zapytała mama.
- Już myślałem, ze z Fran do Włoch poleciałeś.- dodał tata.
- Nie poleciałem. Zresztą Francesca też nie.- uśmiechnąłem się od ucha do ucha.
- Jak to?- oboje zmarszczyli brwi.
- Tak jak planowaliśmy, poszliśmy do jej taty i zmienił zdanie.
- Na prawdę?- uciszyła się mama?
- CZYLI JEDNAK BĘDE MIAŁ WŁOSZKĘ W RODZINIE?!- ojciec zaczął latać po salonie jak idiota. - ALE JA SIĘ CIESZĘ.! NO NIE MOGĘ.
- Wiesz, że nawet jakby wyjechała i tak byśmy byli razem?- zaśmiałęm się.
- Dziecko...- westchnął.- Nie chciałem ci tego mówić, ale związek na odległość nie ma szans.
- Jak uważasz.- wzruszyłem ramionami.- Na szczęście Fran zostaje i jutro idzie do Pablo zapytać, czy może nadal chodzić do STUDIO.
- Ooooo. Myślę, że się zgodzi, a jak nie to już ja z nimi pogadam.- wyszczerzył zęby, a ja się zaśmiałem.
- Dzięki. Dobra ja idę się położyć, bo muszę rano wcześnie wstać. Dobranoc.
- Dobranoc.- usłyszałem za sobą.
Wykonałem wieczorne czynności i położyłem się d łóżka, kiedy dostałem SMS od Fran.

"Jutro z rodzicami idę do STUDIO :) Mma nadzieję, że nadal będę ich uczennicą."

" Nie martw się. Mój tata mówi, ze będziesz na pewno. W razie czego on się za tobą wstawi ;) "

" Hhahahaha będę musiała mu podziękować. Ok ja idę. Dobranoc. Kocham cię."

" Ja ciebie też. Słodkich snów :* "

Odłożyłem telefon i poszedłem spać.








Hejka kochani....
O jejku... Wiem, ze jesteście na mnie wściekli nie musicie pisać... Chyba pobiłam swój rekord w dodawaniu późno rozdziału. Tak jak kiedyś pojawiały się co dzień teraz daj je wam z taką różnicą czasową, ale są wakacje i za dużo czasu to ja nie mam. Musicie mnie zrozumieć... :) Już nie długo szkoła, a wtedy będą one na pewno już w miarę szybko dodawane. Kiedy będzie następny nie umiem określić. Może jutro, a może za tydzień...
Serio nie mam pojęcia kiedy będę miała czas.
Pleas nie gniewajcie się za bardzo i piszcie co sądzicie na temat rozdziału.

BUZIACZKI :*****

LOVCIAM DIECESCE

 

"